Deze mental coach verloor met 21-2 van Ties Kruize, maar heeft autoriteit bij de hockeysters van Victoria

Logisch is het niet dat Doorenbos (59) een directeur van een bedrijf dat in bedrijfskleding voorziet, zorgt voor het mentale welzijn van een hockeyteam. „Een psychologische achtergrond heb ik niet’’, vertelt Doorenbos. „Ik denk dat ik goed kan luisteren en ben positief ingesteld. Ik neem positieve energie mee.’’

Tot het hoogste hockeyniveau is Robbert Jan Doorenbos als speler nooit doorgedrongen. „Kunstgras was mijn ondergang, ik was te traag.’’ Het ‘hoogtepunt’ in zijn hockeycarrière was in de jaren tachtig. „Toen speelden we in de zaalhockeyhoofdklasse. Ik mocht een duel meespelen tegen het HCKZ van de wereldberoemde Ties Kruize. We verloren met 21-2’’, vertelt Doorenbos lachend.

In 2015 werd Doorenbos door Eelko van Roon, voorganger van huidig coach Lennard Poillot, toegevoegd aan de staf van het vrouwenteam. „Eelko was de eerste trainer bij Victoria die de Kralingse kinderen de waarheid durfde te vertellen. Hij vroeg of ik assistent voor het mentale vlak wilde worden. In eerste instantie dacht ik: ‘Neem toch een jonge vent.’

,,Maar Eelko wilde mij vanwege mijn omgang met mensen. Ik heb er over nagedacht, maar voordat ik ophing wist ik dat ik dat wel wilde.’’ Ook met de huidige staf heeft Doorenbos, die Roobie wordt genoemd, het naar zijn zin. „Len en Vin geven de trainingen en ik kijk hoe de meiden in hun vel zitten. Inmiddels ken ik ze zo lang dat ik dat aan hun gezichten kan aflezen.’’

Doorenbos probeert vooral problemen voor te zijn. „Als we weten dat een speelster het druk krijgt vanwege coschappen, dan vragen we van tevoren hoe haar planning is. En of ze naar haar leidinggevende heeft uitgesproken dat ze aan topsport doet. Als iemand een training niet redt, is dat geen probleem. Want ook wij hebben er niks aan als iemand gestrest op het veld staat. Dan presteer je niet. En als iemand een gesprekje nodig heeft, drinken we een kop koffie. Nu met corona lopen we met een bakkie de plas rond.’’

De coronastop heeft Victoria veel gebracht. „Het ging slecht in oktober. Ons tweede jaar in de hoofdklasse. Mensen verwachtten dingen en niks kwam eruit. De cultuur moest worden veranderd.’’ Speelsters werden in groepjes ingedeeld. „Als staf namen we het teamproces op ons. Er waren werkgroepjes mentaliteit, cultuur en motivatie. Iedereen sprak met elkaar en we hebben elkaar presentaties gegeven.’’ Wat dat wezenlijk heeft veranderd? „De meiden durven elkaar nu aan te spreken zonder dat dat sociaal consequenties heeft. Als er nu niet goed wordt getraind, durven ze elkaar aan te spreken en daar krijg je beter spel van.’’